امروزه مخصوصاً در سر سفره های هفت سین در بهار، ماهی های کوچک قرمز در تنگ های بلورین درون خانه های ما ایرانیان جایگاه ویژه ای دارند. نکته ای که قابل توجه است مرگ و میر زود هنگام این ماهی ها و یا حتی بیرون پردیدن آنها از تنگ ها و ظروف آب می باشد، که چیزی شبیه خود کشی است. این سوال در ذهن شکل می گیرد که علت این که ماهی ترجیح می دهد از بهترین مامن و ماوای خود یعنی تنگ آب بيرون بپرد و خودکشی کند چیست؟
جالب است بدانید که علت این امر چیزی نیست جز کلر یا همان وایتکس موجود در آب های لوله کشی مورد استفاده در منازل.

درست است که کلر از لحاظ بهداشتی میکروب ها را از بین می برد؛ ولی خطر بیشتر آن این است که ما میکروب ها را از بین می بریم و به جای آن سم به مردم می دهیم؛ ولی حیوانات طاقت این سم را ندرند و تحمل چنین چیزی را نمی کنند و چون آب تنگ هایشان آلوده و سخت سمی است، مرگ را به زندگی ترجیح می دهند و از تنگ بیرون می پرند و یا اکثراً زود می میرند، مگر آن دسته از ماهی ها که در حوض های پارک ها ریخته می شوند که حاوی آب چاه بدون کلر می باشند، که امیدواریم روزی شاهد اجرای راهکاری باشیم تا بدون این که این سم را به مردم بدهند، آب سالم را در اختیار هم وطنان عزیز بگذارند.
در این خصوص دیده می شود که پزشکانی که با زالو سروکار دارند، بعضاً شاهد مرگ تعداد زیادی از زالوها قبل از مصرف بودند که با بررسی به عمل آمده متوجه شدند علت آن، شستشوی زالوها با آب کلردار لوله کشی ای بوده است که جهت تمییز نگهداشتن زالوها آن ها را می شستند و اگر هم کلری که به آب زده باشند تازه تر و اول وقت باشد، بیشتر می میرند که درک این نکته باعث شد، مشکلی از پزشکان مورد نظر مرتفع گردد.