به دنبال درخواست حامیان و دوستداران فرهنگ ایرانی اسلامی و علاقه مندی به روشهای آقای دکتر روازاده و تقاضای پاسخگویی به برخی شبهات در فرموده های دکتر روازاده و یا برخی کج فهمی های دشمنان و یاوه گویی ها نظر دکتر در مورد مثلاً اتل متل توتوله را جویا شدیم و ایشان فرمودند:

اصل حرف من این است که بنابر ارشادات متعدد موجود در متن آیات و روایات و تجارب حکما و یافته های متقن علم پزشکی (حتی پزشکی روز) دوران کودکی و حتی جنینی دورانی است که کودک بیشترین تأثیرپذیری و آموزش گیری را دارد و این مهم بویژه در محیط خانواده و از آن ویژه تر از مادر و از آن ویژه تر از کلام مادر و باز ویژه تر از تکیه کلام و حرف های تکراری مادر صورت می گیرد چه بسا حتی با خواندن یک لالایی ملایم و در عین حال حکمت آموز اثر عمیقی در تربیت و رشد روحی کودک گذاشته شود. حال که چنین است اولا باید پرسید که چرا بجای استفاده بهینه از این فرصت گاهی کلماتی بی سر و ته و حتی متناقض و غلط ذهن کودک را مشوش کرده و او را بی منطق و با آموزه های غلط بار بیاوریم. ثانیاً چطور شد که این شعر بی سر و ته اینطور رایج شد اما اشعار پر معنی و پر احساس بومی خود ما محو شدند؟

ضمناً باید توجه داشت که نفس طرح این مطلب در جمع بانوان بوده که بیشتر با مسئله تربیت فرزند و ایضاً مسایل ریز احساسی در ارتباطند نوع طرح مطلب هم مطابق تصریحی که شده برای تعویض فضای جلسه و تلطیف بیشتر خواطر بوده پس مطالب بالا گفته به انضمام همین که در میان این همه مطلب علمی به شبهه افکنی درباره این موضوع پرداخته اند ظن مغرض و توطئه ورز بودن شبهه افکنان را به ذهن می نشاند. فتامل !

مطلب مرتبط:

از پریشان گویی تا روان پریشی