به فارسی به طور کلی انواع آن را «پنیرک» و در شیراز «خطمی کوچک» و «نان کلاغ» و در گیلان «پین دیره» و در کتب طب سنتی انواع آن را با نامهای «خُبّازی»، «خیرو» و «ملوخیا» ذکر می کنند. به هندی نیز برخی گونه های آن را پنیرک و برخی گونه ها را «خُبازی» و «خُباجی» می نامند. به فرانسوی به طور کلی انواع آن را Framageon و Mauve و به انگلیسی Mallow گویند. این گیاه دارای دو نوع دارویی عمده است که در ایران نیز می رویند نوع کبیر و نوع صغیر.

1. پنیرک کبیر

مشخصات:

پنیرک گیاهی است علفی پایا یا دو ساله بلندی آن 80-40 سانتی متر. برگها متناوب با دمبرگ بلند و با بریدگی عمیق که برگ را به 7-5 قسمت تقسیم می کند. گلهای آن درشت و در ماههای اردیبهشت تا تیرماه به رنگ قرمز مایل به بنفش ظاهر می شود. ریشه آن عمودی کمی ضخیم گوشتدار سفید رنگ و ساقه آن پوشیده از کرک است. تخمدان آزاد مدور دارای خانه های متعدد و میوه آن کپسول گرد و مدور است که در خانه های متعدد و مشخص آن در هر خانه یک دانه قرار دارد. این گیاه در ایران       می روید. واریته ای از این گیاه به نام Malva sylvestris var mauririana Boiss. (L.) که مترادف آن M.mauritiana L. نیز گفته شده است، در ایران می روید و در نواحی البرز، کرج، کن، بیلغان و در آذربایجان نزدیک تبریز و در خوی در قراچال و در کوههای گرد، در اراک، در خراسان در کوپه داغ، قوچان و بین تربت حیدریه و اسدآباد مشهد و در جنوب در شیراز، در کرمان و بلوچستان دیده شده است.

2. پنیرک صغیر

مشخصات:

پنیرک صغیر از نظر ارتفاع، برگ و گل در تمام قسمتها کوچکتر از پنیرک کبیر است. بلندی آن در حدود یک وجب و حداکثر تا 5/0 متر است. برگهای آن گرد گلهای آن سفید یا رگه های قرمز یا قرمز شرابی است. این گیاه نیز در اغلب مناطق ایران می روید از جمله در دامنه های البرز، اطراف تهران، هفت حوض، و در شمال ایران، اطراف گیلان، آستارا و در آذربایجان و دلیجان و نزدیک تبریز و در خوی و در مناطق مرکزی ایران در اصفهان، در سمنان، اراک و در خراسان و قوچان، کوپه داغ و در جنوب جزیره قشم و بندرعباس و کرمان و بلوچستان به طور خودرو دیده می شود.

تکثیر پنیرکها از طریق کاشت بذر آن صورت می گیرد و بذر را در اوایل بهار می کارند و ممکن است د ر پاییز در خزانه کاشته و در بهار به مزرعه منتقل نمود.

گلهای پنیرک را برای مصارف دارویی باید در دوران شکوفه و قبل از باز شدن کامل یعنی در اواخر بهار و اوایل تابستان برداشت کرد و در سایه خشک نمود و ریشه پنیرک در پاییز از خاک بیرون آورده شود و تمیز و خشک گردد و برگهای پنیرک در ماههای خرداد و تیر برداشت شده و در سایه خشک می شود. چون پنیرک در حد وسیعی به طور خودرو می روید پرورش آن چندان معمول نیست.

ترکیبات شیمیایی

از نظر ترکیبات شیمیایی در برگهای پنیرک کبیر تانن یافت می شود و به علاوه در برگها در حدود 018/0 درصد یک ماده فعال وجود دارد که محرک عضلات صاف رحم و روده ها می باشد. [G.I.M.P]. طبق گزارش دیگری در گل پنیرک مقدار کمی ماده رنگی به نامن مالوین یافت می شود که در اثر هیدرولیز به گلوکز و مالوی نین تجزیه می شود. در تمام اندام گیاه مقدار قابل ملاحظه ای در حدود 20-15 درصد لعاب وجود دارد و مطالعات دیگری نشان می دهد که لعاب گلهای پنیرک شامل مواد اِل – آرابینوز، اِل – رامنوز، دی گالاکتورنیک اسید و ... می باشد ]اختر دزی یف & کولف[. در برگهای پنیرک نیز مقدار زیادی لعاب وجود دارد که در آن ویتامینهای A، B₁، B₂ و C مشخص شده است و لعاب آن اثر نرم کننده مدفوع را در روده های بزرگ دارد.