خواص بادرنجبویه در کتاب های قدیم

مقوی دل (قلب)، دماغ (مغز و مراکز عصبی)، حواس (حواس پنجگانه)، معده، مفرح و مفتح (کلمه مفتح در چند مورد به کار می رفته که بعداً به موقع خود تفسیر خواهیم کرد.

در اینجا منظور رفع اسپاسم های احشا می باشد)، ملطف طعام غلیظ و هاضم (هضم کننده غذاهای ثقیل)، مورث ذکا (هوش را برمی انگیزاند)، حفظ (حافظه)، به جهت عسرالنفس (تنگی نفس)، خفقان (منظور خفقانت قلبی است که آنژین دو پواترین باشد)، غشی (سنکوب)، فواق (سکسکه)، مغض (زورپیچ در دیسانتری)، امراض ورکین (مفصل ران)، گرده (کلیه)، رفع سموم مطلقاً (حکم ضد سم یا تریاق را دارد)، وحشت سوداوی (دلهره و وحشت مالیخولیایی)، سده دماغ (مولد صرع) نافع، برگ مسحوق (کوبیده) او از 5 درهم تا  درهم با شراب جهت گزیدن سگ دیوانه (هاری)، رتیلا (زهر رتیل) شَرباً اَو ضِماداً نافع و خاییدن (جویدن) او جهت رفع بدبویی دهان بسیار مؤثر و جلوس در او (حمام موضعی) جهت احتباس حیض (مخصوصاً عسرالطمث) و ضمادش جهت درد مفاصل و طلای (مالیدن) آب او جهت نار فارسی و رفع لرز و قشعریره (ارتعاش و لرزه) و لعوق او (داروهایی که با عسل یا شکر ترتیب داده و در بشقابی ریخته می لیسند؛ این کلمه از لوک گرفته شده است) با عسل جهت عسرنفس انتصابی نافع (عسرنفس انتصاب آسم خیلی شدید است که در کتب اروپایی به نام ارتوپنه ثبت شده است).