بخش دوم: بازگشت به غذاهای سالهای گذشته

ژن های ما هنوز علائم تکامل چند صد هزار سال پیش را با خود دارند. در آن زمان انسان شکارچی و انبار کننده غذا بوده است. در طول زمان نیاکان ما با این ژنها و مخصوصاً منابع غذایی سازش پیدا کرده اند، و از آن زمان نیز تغییر زیادی در آنها حاصل نشده است. (23) امروزه نیز بدن ما غذاهایی را می طلبد که آن زمان آنها را پس از شکار و انبار سازی به مصرف می رساند. آن غذاها شامل مقدار زیادی میوه و سبزی بودند و گهگاه هم گوشت یا تخم پرنده های وحشی. پس، توازنی بین اسیدهای چرب ضروری (امگا-6 و امگا-3) وجود داشت و اندکی هم شکر، در حالیکه اصلاً توام با آرد نبود. تنها منبع شکر تصفیه شده برای نیاکان ما عسل بود، آنها غلات و شیر نمی خوردند.

امروزه 56 درصد کالری روزانه ما از سه منبع تأمین می شود که در هنگام تکامل ژنهای ما وجود نداشتند: (24)

-         شکر تصفیه شده: نیشکر، چغندر، شربت ذرت و غیره

-         آرد سفید: نان سفید، خمیر سفید و غیره

-         روغن های گیاهی: لوبیای ژاپنی، آفتابگردان، ذرت و چربی های ترانس.

این سه منبع اصلاً حاوی پروتئین، ویتامین و مواد معدنی یا اسیدهای چرب امگا 3 که برای عملکرد بدن ضروریست نمی باشند. در عوض سوختی مستقیم برای رشد سرطانی هستند.

سرطان از نیشکر تغذیه می کند

مصرف شکر سر به فلک زده است. حداکثر 2 کیلو گرم عسل در سال در عصر حجر و 5 کیلو گرم در 1830 و در پایان قرن بیستم 70 کیلو گرم.

اتو هنریش وابرگ[i] برای کشف خود که نشان داد متابولیسم تومورهای خطرناک به مقدار زیادی وابسته به مصرف گلوکز می باشد، جایزه نوبل را دریافت کرد. گلوکز شکل هضم شده شکر در بدن است. در واقع اسکن PET که برای شناسایی سرطان بکار می رود برخی نواحی از بدن را که گلوکز بیشتری مصرف می کنند، شناسایی و اندازه گیری می کند. اگر مشخص شود ناحیه ای خاص مقدار زیادی شکر مصرف می کند به احتمال زیاد سرطان همانجا است. هنگامی که شکر یا غذاهای ساخته شده با آرد سفید را که حاوی مواد قندی با انکس بالا است مصرف می کنیم، سطح گلوکز خون به سرعت بالا می رود و بدن بلافاصله یک وعده انسولین ترشح می کند تا گلوکز وارد سلول شود. ترشح انسولین همراه با ماده دیگری بنام IGF می باشد که فاکتور رشد انسولین (شبه انسولین) است و نقش آن برانگیختن رشد سلولی است. بطور خلاصه شکر بافت ها را تغذیه کرده و آنها را وادار به رشد سریع می نماید. انسولین و شبه انسولین یک اثر عمومی دیگر نیز دارند و آن تشدید فاکتورهای التهاب است. این موضوع سبب مکانیسمی جهت باروری تومور تلقی می شود.

امروزه می دانیم انسولین بالا و ترشح شبه انسولین نه تنها رشد سلولهای سرطانی را باعث می شوند، بلکه به بافتهای مجاور نیز هجوم می آورند. پژوهشگران نشان دادند که پس از تزریق سلولهای سرطان پستان به موش و تحریک سیستم انسولین موش با شکر، شیمی درمانی کمتر مؤثر است، پس به کلاس جدیدی از داروها نیاز است تا سطح انسولین و شبه انسولین را کاهش دهد.

بدون اینکه در انتظار اینگونه داروها باشیم، ما می توانیم مصرف شکر و آرد سفید را قطع کنیم. ثابت شده است که کاهش مصرف این دو ماده غذایی تأثیر سریعی روی سطح انسولین و شبه انسولین خون دارد. این کاهش مصرف تأثیر دیگری نیز دارد و آن اینکه پوست بدن سالمتر خواهد بود.

وجود یک ارتباط بین سطح قند خون و التهاب ممکن است بعید به نظر برسد. چگونه شکلات، یک قاشق شکر در فنجان قهوه یا یک باریکه نان سفید با مربا می توانند روی فیزیولوژی بدن اثر بگذارند؟ این رابطه به وضوح آشکار است بطوریکه بدنبال مصرف آنها جوش در پوست بدن ظاهر می شود.

دکتر لورن کوردین، پژوهشگر مواد غذایی در دانشگاه کلورادو است. وقتی او گفته بود که گروه های جمعیتی معینی وجود دارند که روش زندگی آنها با ما متفاوت است و بین آنها آکنه یا جوش وجود ندارد (این عارضه به علت التهاب در لایه اپیدرم پوست بوجود می آید)، وی بر آن شد که تحقیق کند چگونه چنین امری ممکن است. جوش یا آکنه 80 تا 95 درصد بزرگسالان غربی را گرفتار می کند. کوردین برای پژوهش خود تیمی از پزشکان بیماریهای پوستی را برای معاینه 1200 بزرگسال انتخاب شده از جزایر کیتاوان در گینه نو و 130 نفر از بومیان آچه که بصورت ایزوله در پاراگوئه زندگی می کردند، بهمراه خود برد. در این دو گروه هیچگونه جوش در صورت یافت نشد. نتیجه این تحقیق در مجله Archives of Dermatology چاپ شده و این افراد مانند نیاکان ما فاقد شکر و آرد سفید بوده و بنابراین انسولین و شبه انسولین بالا در خونشان وجود ندارد.

در استرالیا پژوهشگران، تعدادی بزرگسالان را متقاعد کردند تا شکر و آرد را به مدت سه ماه از رژیم غذاییشان حذف کنند. ظرف چند هفته انسولین و شبه انسولین خونشان کاهش یافت و همچنین جوش های صورتشان نیز برطرف گردید.

در نیمه قرن بیستم ترکیب جدیدی از شکر ظاهر شد و مانند علف هرز در رژیم غذایی غربی ها وارد شد: سیروپ یا شربت با قند بالا (ترکیبی از فروکتوز و گلوکز) که از ذرت گرفته می شود. بدن ما با شکر مشکل داشت، حالا این شربت هم به عنوان غذای آماده و همه جا حاضر، ما را در خود غرق کرد. نحوه فرآوری این شربت دیگر نمی تواند به مدت طولانی تحت تأثیر انسولین ترشح شده در بدن باشد، یا حداقل بدون اثر جانبی باشد. بعد از آن تبدیل به ماده ای سمّی می شود.

دلیل موجهی وجود دارد که باور کنیم شکر عامل همه گیری سرطان است، چرا که با افزایش انفجاری انسولین و شبه انسولین در بدن ما رابطه دارد. از موشهایی که سلول سرطان پستان به آنها تزریق شده بود برای مقایسه رشد تومور براثر غذاهای مختلف با درصد قند متفاوت استفاده شد. پس از دو و نیم ماه، دو سوم (شانزده) از بیست و چهار موش که قند خونشان همیشه بالا بود، در مقایسه با یک موش که غذا با قند پایین دریافت می کرد، مردند. واضح است که این آزمایش را نمی توان روی انسان انجام داد، اما مقایسه آسیایی ها و غربی ها نتیجه ای شبیه به این را بدست می دهد: کسانی که رژیم آسیایی کم شکر دارند پنج تا ده بار کمتر از کسانیکه رژیم غنی از شکر دارند، به سرطانهای وابسته به هورمون دچار می شوند و این بحث دومی درباره اکثر کشورهای صنعتی صادق است.

بعلاوه آنهایی که دیابت دارند (دیابت با قند خون بالا مشخص می شود) دارای ریسک بالاتر از متوسط برای ابتلا به سرطان می باشند. دکتر سوزان هانکینسون، از مدرسه پزشکی هاروارد در یک پژوهش امریکایی-کانادایی نشان داد که گروهی از زنان زیر پنجاه سال و آنهایی که بیشترین شبه انسولین را در خونشان داشتند هفت بار بیشتر از آنهایی که دارای کمترین مقدار شبه انسولین بودند به سرطان پستان مبتلا می شدند. تیم دیگری از پژوهشگران دانشگاه هاروارد و مک گیل در کانادا به نتیجه مشابهی برای سرطان پروستات رسیدند: ریسک سرطان در مردان با بالاترین سطح شبه انسولین، 9 بار بیشتر از دیگران بود. پژوهشهای دیگر نشان می دهند، همین نتایج در مورد قند خون بالا و سرطانهای پانکراس، روده، تخمدان صادق است.

تمام دانش پزشکی به این امر اشاره می کند: کسانی که می خواهند خود را در برابر سرطان حفظ کنند، باید بطور جدی مصرف شکر و آرد را کم کنند. این یعنی نوشیدن قهوه بدون شکر و همچنین یک یا دو دسر در هفته. برای میوه ها مادام که با شکر یا شربت شیرین نشده اند منعی نیست. راه، دیگر انتخاب مواد طبیعی دیگر بجای شکر می باشد که گلوکز خون یا انسولین را بالا نمی برند.

خوردن نان های چند غله (آرد مخلوط شده با جو دو سر، چاودار، کتان و غیره) برای کاستن از زیان گندم ضروریست. همچنین می توان نانی که از خمیر مایه سنتی یا خمیر ترش درست شده به جای نانی که در نانوایی ها با خمیر مایه صنعتی درست می شود و قند نان را افزایش می دهد، استفاده کرد. به همین دلیل از برنج سفید معمولی باید اجتناب کرد و آنرا با برنج سفید یا قهوه ای باسماتی جایگزین نمود، چرا که اندکس قند این برنج ها کمتر است. از همه مهمتر همانگونه که در فصل غذاهایی که با سرطان می جنگند ذکر شده خیلی بهتر است که از سبزی و دانه ها مانند باقلا، نخود، لوبیا، عدس استفاده شود که نه تنها اندکس قند آنها پایین است، بلکه نیروی حاصل از انرژی شیمیایی نباتی موجود در آنها نیز قدم به قدم با رشد سرطانی می جنگد.

اجتناب از انرژی شیمیایی و اسنک بین وعده های غذایی ضروریست. وقتی شیرینی یا نوع دیگری از شکر بین غذاها مصرف شود، چیزی نمی تواند جلوی افزایش انسولین را سد کند. فقط در ترکیب با دیگر غذاها خصوصاً سبزیها یا فیبرهای میوه یا چربی های خوب مثل روغن زیتون یا کره ارگانیک است که جذب شکر کم و پیک انسولین پایین می آید. بهمین ترتیب برخی مواد مثل پیاز، سیر، ذغال اخته، آلبالو، گیلاس و تمشک قند خون را کاهش می دهند.

[i] . Otto Henrich Warburg