شاید بارها و بارها این نکته تذکر داده شده است که تغذیۀ مادر در دوران شیردهی تا چه حد در سلامت فرزندش مؤثر است. مادر هر آنچه که می خورد  و می‌آشامد با شیر او در رابطۀ مستقیم است. چگونه می‌شود که مادر انواع و اقسام نوشیدنی‌های پر از اسانس های شیمیایی، چیپس، پفک، نوشابه، مرغ های ناسالم و روغن های نامناسب و ... را استفاده کند و در سلامت فرزندش تأثیر مستقیم نگذارد.

در گذشته اگر کودکی از نعمت خوردن شیر مادر محروم می شد و دایه ای هم برای شیر دادن به او آماده نبود کودک را با شیر حیوان سیراب می نمودند و با توجه به اینکه هر چه از مدت زایمان حیوان می گذرد شیر او غلیظ تر می‌گردد، لذا حیوانی را انتخاب می نمودند که تازه زایمان کرده باشد و در نهایت اگر مجبور بودند به آن حیوان علف های بسیار تازه می خوراندند تا شیر او رقیق‌تر گردد و مناسب با وضعیت مزاجی کودک باشد. از همه مهم تر آنکه اگر کودک به مرض خاصی مبتلا گردید دارو را به حیوان می خوراندند چرا که تأثیر آن دارو در شیر حیوان و نوشاندن آن به کودک به رفع آن عارضه کمک می‌کرد. از تمامی این موارد نتیجه خواهیم گرفت شیری کودک می نوشد به طور مستقیم با تغذیه مادر درارتباط است. پس مادر بکوشد تا از دارو، غذا و نوشیدنی خاصی که مناسب سلامتی خود و فرزندش نیست بپرهیزد. البته مطالب ایراد شده با نظر به نسخۀ خطی کتاب « احیاء الاطفال مظفری » نگاشته شده است که نویسندۀ آن میرزا علی بن زین العابدین همدانی است و اصل متن آن در ذیل آمده است:

« امّا باید مدّت زیادی از زاییدن حیوان نگذشته، شیر آن غلیظ نشده باشد. چیزی که هست این است که اگر شیر غلیظ باشد نمی توان آب یا چیز دیگر داخل آن کرد که رقیق شود پس باید حیوان تازه زاییده ای انتخاب کرد، اگر ممکن نباشد علف های تر و تازه که مناسب مزاج طفل باشد به او بدهند که شیر رقیق شود و اگر لازم شود می توان بعضی ادویه هم که برای طفل لازم می شود به حیوان خورانیده شیر آن را بدهند.»

( احیاء الاطفال،  علی بن زین العابدین همدانی، ص 35.)